By Autor iznosi da je džahilijetska osobina uznošenje s mnoštvom zaklanih hajvana uz tvrdnju da je to međusobno natjecanje u plemenitosti i darežljivosti. Islam je ovo zabranio s razlogom što sliči onome što se kolje u nečije drugo a ne Allahovo ime, a ovo važi jer je naum ljudi koji preduzimaju ovakvo klanje da se istakne slava, odnosno pretek u slavi, i da se ovakvi vide od ostalih i da se čuje za njih, dakle nije preduzeto s naumom Allahovog zadovoljstva.
U etimologiji arapskog jezika glagol عَقَرَ ‘akare je raniti i ozljediti, a onaj nad kime je to učinjeno je ranjen (odrezanih nogu). Dakle, el-‘akru je poput el-džezzu – oštricati, rezati. Kaže se da je izvršio ‘akr konja ili kamile kada im sabljom posječe (zadnje) noge, odnosno međusobno preduzimanje ovakvog klanja bi bilo kada se dva čovjeka takmiče u opisanom klanju kamila kako bi se vidjelo ko će više zaklati. 1
Arapi su u pagasnko doba ponosili se mnoštvom klanja i natjecali u tome, pa je Vjerovjesnik sallallahu 'alejhi ve sellem zabranio takvo ponašanje, kao što se prenosi od Ibn ‘Abbasa radijellahu 'anhuma da je rekao: „Zabranio je Allahov Poslanik sallallahu 'alejhi ve sellem beduinska međusobna natjecanja u klanju.“ 2 Izrazom ‘beduinska natjecanja u klanju’ se cilja „kada se dva čovjeka natječu u velikodušnosti i darežljivosti pri čemu svaki od njih pokolje svoje deve, pa koji bude više sasjekao deva smatra se da je savladao drugog takmičara.“ 3
U vezi propisa ovog mesa islamski učenjaci su rekli da je takvo meso pokuđeno kako ne bi bilo od onoga što je zaklano u nečije drugo a ne Allahovo ime, a s razlogom što su beduini ovo preduzimali kako bi ih se vidjelo, da se čuje za njih, i zbog međusobnog uznošenja i hvalisanja; nisu naumili time Allahovo lice pa otuda ovakvo meso sliči onome što je zaklano u nečije mimo Allahovog imena.
Rekao je Uzvišeni:
حُرِّمَتْ عَلَيْكُمُ ٱلْمَيْتَةُ وَٱلدَّمُ وَلَحْمُ ٱلْخِنزِيرِ وَمَآ أُهِلَّ لِغَيْرِ ٱللَّهِ بِهِۦ وَٱلْمُنْخَنِقَةُ وَٱلْمَوْقُوذَةُ وَٱلْمُتَرَدِّيَةُ وَٱلنَّطِيحَةُ وَمَآ أَكَلَ ٱلسَّبُعُ إِلَّا مَا ذَكَّيْتُمْ وَمَا ذُبِحَ عَلَى ٱلنُّصُبِ وَأَن تَسْتَقْسِمُوا۟ بِٱلْأَزْلَٰمِ ذَٰلِكُمْ فِسْقٌ ٱلْيَوْمَ يَئِسَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ مِن دِينِكُمْ فَلَا تَخْشَوْهُمْ وَٱخْشَوْنِ ٱلْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِى وَرَضِيتُ لَكُمُ ٱلْإِسْلَٰمَ دِينًا فَمَنِ ٱضْطُرَّ فِى مَخْمَصَةٍ غَيْرَ مُتَجَانِفٍ لِّإِثْمٍ فَإِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ٣
3 Zabranjuje vam se strv, i krv, i svinjsko meso, i ono što je zaklano u nečije drugo, a ne u Allahovo ime, i što je udavljeno i ubijeno; i što je strmoglavljeno, i rogom ubodeno, ili od zvijeri načeto – osim ako ste ga preklali – i što je na žrtvenicima žrtvovano, i zabranjuje vam se gatanje strjelicama. To je porok! – Danas su nevjernici izgubili svaku nadu da ćete vi otpasti od svoje vjere, zato se ne bojte njih – već se bojte Mene. Sada sam vam vjeru vašu usavršio i blagodat Svoju prema vama upotpunio i zadovoljan sam da vam islam bude vjera. – A onome ko bude primoran – kad hara glad, bez namjere da učini grijeh, Allah će oprostiti i samilostan biti.
El-Maide, 3
Odgovorio je Ibn ‘Abbas radijellahu 'anhuma kada je upitan o beduinskim natjecanjima u klanju: „Zaista se bojim da je to od onoga što je zaklano u nečije mimo Allahovog imena.“ 4
Prenosi se da je ‘Alijj ibn Ebi Talib radijellahu 'anhu zabranjivao ljudima da uzmu od krda deva koju instiktivno zakolju dvojica što se međusobno nadmeću u tome. Obrazložio je ovu zabranu rekavši: „O ljudi, ne jedite od mesa tih deva, zaista je to zaklano u nečije drugo a ne Allahovo ime.“ 5
Među predajama je došlo da je Vjerovjesnik sallallahu 'alejhi ve sellem „zabranio hranu od onih koji se natječu, da se to jede.“ 6 Nesumnjivo da su beduinska masovna klanja iz ovog domena, jer su potekla po osnovi međusobnog nadmetanja u džometluku i darežljivosti, međutim s pobudom uznošenja, pretvaranja i traženja slave.
Rekao je šejhu-l-islam Ibn Tejmijje rahimehullah : „Zaista su ashabi objasnili da ko naumi u svom klanju nekoga mimo Allaha podilazi pod ‘ono što nije zaklano u nečije a ne Allahovo ime’. Zna se da ajet: وما أهل به لغير الله – ‘…i što je zaklano u nečije mimo Allahovog imena…’ 7 se ne ograničava samo na izgovaranje izrazom imena nekoga mimo Allaha, već ono čime se naumi približavanje bilo čemu mimo Allaha – i ono potpada pod istu kategoriju.“ 8
Poznato je da klanje predstavlja ibadet i da ne smije biti upućeno nikome mimo Allaha. Rekao je Uzvišeni:
قُلْ إِنَّ صَلَاتِى وَنُسُكِى وَمَحْيَاىَ وَمَمَاتِى لِلَّهِ رَبِّ ٱلْعَٰلَمِينَ ١٦٢
162 Reci: "Klanjanje moje, i obredi moji, i život moj, i smrt moja doista su posvećeni Allahu, Gospodaru svjetova,
El-En'am, 162
Pod ovu pagansku osobinu spada običaj ljudi da kolju životinje u prisustvu kraljeva, predsjednika i sličnih delegacija pri posjeti njihovoj zemlji 9 Ova svojstva u suvremenom dobu unutar muslimanskih zajednica se nalaze u pripisivanju darežljivosti i velikodušnosti ljudima koji mnogo utroše pri svadbenim gozbama i sličnim prigodama tako što zakolju mnogo hajvana u tu svrhu.
