By Muhammed ibn Ahmed El-Kurtubi
Osma mesela:
Što se tiče dizanja glasa (u mesdžidu) – ako je od onoga što podrazumjeva korist osobi koja povisuje svoj glas, onda se takvome spočitava da je to suprotno njegovoj namjeri, a zbog hadisa Burejdeh radijellahu 'anhu koji je prethodio1, kao i zbog hadisa Ebu Hurejre radijellahu 'anhu da je rekao Allahov Poslanik sallallahu 'alejhi ve sellem: „Ko čuje nekog čovjeka da oglašava izgubljenu stvar u mesdžidu, neka kaže: ‘Allah je vratio protiv tebe’ – jer zaista mesdžidi nisu napravljeni radi toga.“ 2
Ovaj stav su zauzeli Malik rahimehullah i određena grupa učenjaka, tako da su prezirali podizanje glasa u mesdžidu i radi znanja/podučavanja i zbog svega ostalog.
Ebu Hanife i njegovi učenici rahimehumullah, te Muhammed ibn Meslemeh rahimehullah od naših učenjaka su dozvolili podizanje glasa radi parnice i znanja, kazavši da je to ljudima nužno (u ovim situacijama). Ovo oponira vanjštini hadisa, a njihov govor da je to neminovno nije podesan.
Naprotiv, u ovim situacijama ljudi imaju zamjenu za to gledajući s dvije strane:
Prva – da se strogo pridržavaju dostojanstva i svetosti (mesdžida), i da to učini prisutnim u svojoj svijesti, te da se čuva od svega suprotnog ovome.
Druga – ako se čovjek ne može obuzdati od toga, onda neka sebi odredi posebno mjesto za to, kao što je uradio Omer radijellahu 'anhu kada je izgradio dvorište koje se zvaše El-Butajha rekavši: ‘Ko hoće da galami ili recituje poeziju – tj. u džamiji Allahovog Poslanika sallallahu 'alejhi ve sellem – neka izađe na ovo dvorište. Ovo ukazuje da je Omer radijellahu 'anhu prezirao recitovanje poezije u mesdžidu, i da je zato sagradio El-Butejha van mesdžida. 3
